New York City'nin kalbindeki çok katlı bir apartmanda geçen gösteri, kibir, kibir ve küçük önyargının klasik bir karakter portresi olan George'un etrafında dönüyordu. Daha düz kafalı ama aynı derecede iradeli Weezy tarafından dengelenen George'un kendine hizmet eden aşındırıcılığı, özellikle şovun tarzının belirlendiği ancak hala taze olduğu ikinci sezonda komik altını vurdu. Bölümler önemsiz konuları (George ve Tom bir partiye aynı yapışkan akşam ceketi giyer) ve siper (bir şehir kulübü George'u katılmaya davet eder, ancak sadece bir gazete muhabiri kulübün azınlıklara açık olduğunu düşünmesi için). Oyuncu kadrosunun siyah beyaz karışımı, ırk ilişkilerinin keskin hicivli bir şekilde ele alınmasına izin verdi, bu da gerçek bir umut duygusuna sahipken ırksal gerilimin karmaşıklığını asla göz ardı etmedi - ve sürekli olarak komikti. Aslında, dizinin mizah anlayışının ne kadar başarılı olduğu çarpıcı; Jeffersons, bir dizi yarım saatlik saçmalığı evlilik, ırk, sınıf ve cinsiyetler arasındaki savaşın sinsi bir incelemesine dönüştürdü; Bu kadar az çağdaş sitcom'un bu tür bir zeka, cesaret ve saf yetenek olması üzücü.