Dr. Andrej Fabián Slovakya'nın en iyi dahiliye doktorlarından biridir, ancak hastalarıyla olan ilişkisi tamamen kişisel değildir. Onlara isimleriyle değil, yatak numaralarıyla seslenir. Kişisel hayatlarıyla ilgilenmez, yalnızca laboratuvar raporlarıyla ilgilenir. Sıfır empati, sıfır şefkat, sıfır duygusal katılım. Ancak bir gece, koğuşunda ölen bir hastanın kişisel hayatı acımasızca yakalar onu: hastanın babası, kederden perişan halde, onu kafasından vurur. Fabian ölmez, ancak uyandığında başına gelenlerin ölümden çok daha kötü olabileceğini hemen fark eder: kafasındaki yara, son on iki yıla ait tüm anılarını silmiştir. Fabian'ın umutsuzluğa düşmemek için tutunabildiği tek şey işine geri dönmektir. Ancak onda bir şey değişmiştir: hasta olmak, tıp anlayışını tamamen altüst etmiştir. Ve artık 12 yıllık tıbbi bilgisine güvenemese de, yenilenen duygusal katılım kapasitesini kullanabilir.